داستان زنانگی ما

دوستان عزیز،
مدتی است عکس پروفایل من در فیسبوک، یاهو و اسکایپ بصورت محجبه تغییر کرده است. عکسی که باعث شده برخی من را دیوانه و احمق خطاب کنند و برخی این عمل من را به عملی سیاسی و در حمایت از مجید توکلی تعبیر کنند. اما در واقع من نه دیوانه و احمق هستم و نه کاری با سیاستهای سراسر دروغ و ریای بشری داشته و دارم.
پس از دستگیری مجید توکلی، دانشجوی کشتی سازی دانشگاه امیرکبیر، شایع شد که او در زمان فرار در هیبت زنانه دستگیر شده است و عده کثیری از آقایان به حمایت از او حجاب به سر کشیدند. پس از آن ایده دفاع از حقوق زنان و در راس آن مشکل حجاب اجباری بانوان مطرح شد. از آن زمان من هم به خیل عظیم مردان محجبه پیوستم.
شاید حمایت از حقوق زنان و امثالهم را برخی به سیاسی گری تعبیر کنند. عقیده آنها برای خودشان محترم و ارزشمند است. ولی من خطوط قرمز سیاست را خودم برای خودم تعیین میکنم. و این تنها یک تلاش برای احقاق حق است. نه چیزی بیشتر و نه چیزی کمتر.
در واقع این اقدام من نه در حمایت از شخص مجید توکلی، بلکه در نکوهش این عمل و همینطور دفاع از حقوق زنان صورت گرفته است.عمل من در نکوهش رفتار مرد سالارانه و ضد زن است. رفتاری که باعث میشود زن را به شهروند درجه دو بودن تنزل درجه بدهد. رفتاری که باعث میشود به زن به عنوان یک کارخانه بچه سازی نگاه شود و لاغیر. شاید طرز بیان من در مورد اخیر چندان سزاوار خوانندگان محترم و متمدن این کوتاه نوشته نباشد. ولی قبح این طرز فکر به مراتب پلید تر از نوع بیان من است. رفتار حجاب گذاشتن برای مردان و آراستن آنها به شکل و صورت زنانه، برای القای ضعف به آنان و همچنین خرد کردن شخصیت آنان در جامعه، تنها نمود یک جامعه مرد سالار و زن ستیز است. نشان از جامعه ای است که زن را موجودی ضریف و شکننده، و گاهی حتی کوته فکر و لن یتعقل میپندارد. حقیقتا این دیدگاه و طرز فکر که مردی را در پوشش و صورت زنانه، زن نما و ضعیف النفس و نامرد بداند و در عوض زنی را با رفتار و کردار مردانه شیر زن و قوی الاراده بداند، مرا میازارد.
از طرف دیگر باز صحبت از بحث حجاب اجباری به میان میاید. توجه کنید بحث در مورد حذف حجاب نیست. بحث در مورد اجبار است. در مورد حجاب دو دیدگاه عمده و متضاد وجود دارد. در منظر گروه اول حجاب صدفی است که گوهر جان زن را محفوظ و مصون میدارد و در دیدگاه گروه دوم حجاب به منزله صدفی است که سد راه ظهور و بروز گوهر وجودی زن شده است. با وجود اینکه صحبت در راستای این دو دیدگاه خود سخنی دیگر است، باز متذکر میشوم که هدف من فقط طرح دو دیدگاه موجود بود و نه چیز دیگر. از نظر من و شاید خیل عظیمی از افراد، باید به فرد اجازه داد تا خود نوع پوشش خود را انتخاب کند. فردی که در نظر او حجاب سدی محکم در بین او شیطان است قاعدتا پوشش حجاب را انتخاب خواهد کرد. اما کسی که حجاب را سدی در برابر خودش، و یا اسارت زنانگی اش و زن بودنش، میداند؛ خرق حجاب میکند و در جامعه، بدون هیچ عذر و بهانه، متحرک میشود. باید به هر دو مرام و عقیده احترام گذاشت و هر دو را محترم شمرد. همه ما آیه « لا اکراه فی الدین» را در قرآن مجید مطالعه کرده ایم و به معنای آن کاملا واقفیم. وقتی در مورد دین اجبار و ابرامی نیست، پس چه جای بحث در مورد فرعی از فروع دینی خاص؟
پس من ترجیح میدهم از اقلیت مظلوم باشم تا اکثریت ظالم. و از انتشار نامم و عکسم تحت عنوان فردی مدافع حقوق زنان نیز واهمه ندارم.اما باز بجاست عنوان کنم که من از این رفتارم هیچ دیدگاه سیاسی خاصی را دنبال نمیکنم. در نهایت به نامه ای که شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل، در حمایت از این حرکت منتشر کرده است توجه کنید:

برای مردانی که زن بودن را ننگ نمیدانند...

پسران عزیزم، فرزندان دلبندم که چادر مادر و روسری خواهرتان را ننگ ندانسته و با افتخار آن را سر کردید. نمیدانم دوست دربندتان - مجید توکلی - با چه لباس و هیاتی دستگیر شد، آن قدر از خبرگزاریهای مربوط به دولت جمهوری اسلامی ایران ، دروغ شنیدهام که هیچ سخن و حدیث آنان را باور نکنم. مهم نیست که با لباس زنانه دستگیر شده باشد یا مردانه، مهم آنست که بر خلاف قانون دستگیر شد و هنگام بازداشت به جرم سخنانی که گفته بود، او را چنان مضروب کردند که تا مدتها تبدیل به کابوس جوانان شود، اما نمیدانستند که شما رویا دارید نه کابوس - شما از ستمگر نمیهراسید بل باعث هراس هر ستمگر هستید.
فرزندانم، شما با حرکت نمادین خود نه تنها از دوست دربندتان، بلکه از "زن" بودن دفاع کردید. شما با این حرکت نمادین نشان دادید که مخالف قوانین تبعیض آمیز هستید. مخالف قانونی هستید که زن را نه یک انسان بل نیمی از انسان به حساب میآورد و به همین دلیل شهادت دو زن در دادگاه معادل با شهادت یک مرد است.
شما جوانان فریاد زدید که به مادرانتان احترام میگذارید و حقوق انسانی خواهرانتان را پاس میدارید. شما واژه "فمینیسم" را یک بار دیگر برای بازجویان بازداشتگاهها معنی کردید. بسیاری از دخترانم در بی دادگاهها به جرم "فمینیست" بودن به زندان افتادند، سالها روزی نامههای دولتی مرا به علت "فمینیست" بودن مورد انواع تهمت و افترا قرار دادند و حل آنکه فمينیست از منظر من، شما و دخترانم به معنای ،"زن بودن" و افتخار به زن بودن است و بس - ما از خلقت خداوندی ننگ نداریم که ما را زن آفرید - ننگ بر کسانی که زن را ناقص الخلقه و ناقص العقل میدانند. و به صرف مرد بودن، خود را از مادرانشان برترمی پندارند. ننگ بر آنانی که بر دامان مادر بزرگ شدند، از شیره جان او تغذیه کردند و وقتی به مسند و مقامی رسیدند وقیحانه برای خود چون مرد بودند حقوقی دو برابر مادر مقرر کردند و بی شرمانه در قانون نوشتند: "اگر مردی زنی را ولو عمداً به قتل برساند، خانواده زنی که به قتل رسیده، برای قصاص قاتل باید قبلا نیمی از دیه قاتل را به او بپردازد".
آنان با تصویب چنین قانونی برای مردی که زنی را به قتل برساند در حقیقت پاداشی نیز در نظر گرفته اند، زیرا در نزد آنها زن بودن گناه کمی نیست و نیاز جامعه به زنان فقط آن است که "نشینند و زایند شیران نر" و به همین دلیل است که سهمیه جنسیتی در دانشگاهها برقرار کردند تا سدی برای ورود خواهرانتان به دانشگاهها ایجاد کنند. سعی کردند صدای مساوات طلبی زنان را به جرم "اقدام علیه امنیت ملی" خاموش سازند، به مأمورین خود دستور بازداشت، تهدید ، ضرب و شتم زنانی را که خواهان حقوق برابر بودند، دادند.
پسران عزیزم، چون در تارخ دیرینه این مملکت همواره حق زنان را ربوده و از سهم آنان کاسته بودند، بنابراین به تلافی گذشتهها میخواهم شما را از "جنبش دانشجویی" بربایم و با افتخار بگویم شما متعلق به جنبش تساوی طلبانه زنان ایران هستید. ما این حرکت نمادین را با افتخار در تاریخ جنبش خود ثبت خواهیم کرد.